Η πανδημία, παγκοσμίως, δεν πυροδότησε δομικές αλλαγές σε κανέναν τομέα. Αυτό που, ουσιαστικά, έκανε ήταν να αναμείξει τις κυρίαρχες τάσεις των τελευταίων ετών σε έναν επιταχυντή. Όταν βγήκαμε και πάλι στο φως, η ζωή γύρω μας ήταν το μέλλον που σε κανονικές συνθήκες θα ζούσαμε ίσως 4-5 χρόνια αργότερα.
Όλα όσα ζούμε σήμερα και όλες οι τάσεις που διαμορφώνουν τις εξελίξεις κινούνται γύρω από τους ίδιους άξονες: τον άνθρωπο, το περιβάλλον, την αυθεντικότητα, το αληθινό. Ό,τι κάνουμε πρέπει απαραιτήτως να μάς επιστρέφει κάτι, να μάς κάνει καλό, έμμεσα ή άμεσα. Αυτή είναι άλλωστε και η αληθινή σημασία του wellness.
Σε αυτό το κάδρο, το κύμα του slow living είχαμε, ήδη, αρχίσει να το καταναλώνουμε σε αναγνώσματα, σε περιοδικά, σε καμπάνιες, σε συμπεριφορές. Το νόημα ήταν να πάρουμε το χρόνο μας, να κάνουμε μια στάση, να δούμε τη ζωή «με άλλο μάτι», μακριά από τον πυρετό της καθημερινότητας, να δούμε τον εαυτό μας σε βάθος, να αξιολογήσουμε τί τελικά κάνουμε συνειδητά, πώς διαχειριζόμαστε την έννοια του χρόνου και όλα αυτά συσκευασμένα σε ένα μοντέρνο personalized αμπαλάζ των αρχέγονων αναρωτήσεων «ποιοι είμαστε;» και «πού πηγαίνουμε;».
Η αξία της γαλήνης και της ακουστικής αποτοξίνωσης είναι χρυσός.
Σε ό,τι είχε να κάνει με το ταξίδι, ο όρος slow living έβρισκε πάλι την εφαρμογή του στη διάθεση του κόσμου να κάνει διακοπές διαρκείας, να απαρνηθεί τις κραυγαλέες ανέσεις, να έρθει σε επαφή με τη Φύση, να αισθανθεί μέρος του όλου παρέα με τα βασικά που χωρούν σε μια σκηνή κι ένα backpack.
Ο όρος slow living hotels ήταν η πρώτη σοβαρή τάση που είδαμε να φυτρώνει στη βιομηχανία του τουρισμού μετά την κρίση της πανδημίας. Εφέτος, είδαμε, αρκετά παραδείγματα στην Ελλάδα που αποφάσισαν να αρθρώσουν το wellness μανιφέστο των καιρών, να εκφράσουν μια φιλοσοφημένη αντίληψη για το πώς αποτοξινώνεται κανείς από το στρες των στόχων και το κυνήγι του θησαυρού. Η ευτυχία είναι στιγμές. Κυρίως αργές.
Μια ματιά στα sites των ξενοδοχείων που υπόσχονται την τέλεια απόδραση αξίζει για να διαπιστώσει κανείς τις ομοιότητες: γήινη χρωματική παλέτα, θερμός μινιμαλισμός, το ντιζάιν στην υπηρεσία της άνεσης, σεζ-λονγκ για επίμονο διάβασμα και συστηματική σιέστα, χαλίκι, ξύλο, μάρμαρο και ό,τι μπορεί να μείνει ανεπεξέργαστο -ας μείνει έτσι. Η σουϊτα ως time-capsule, ως μια απολαυστική βουτιά στο κενό, άνετη να χωρέσει τα πάντα του τίποτα που τόσο σπάνια μπορεί κανείς να απολαύσει.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.
