Τα καλυτέρα εστιατόρια στον κόσμο. Που έγραψαν ιστορία και άλλαξαν για πάντα τη διαδρομή της γαστρονομικής ιστορίας.
El Bulli
Roses, Spain
Ψηφίστηκε Καλύτερο Εστιατόριο του Κόσμου το 2002, 2006, 2007, 2008 και 2009 O Ferran Adrià κέρδισε το βραβείο Chefs Choice το 2005 και το Chef of the Decade Award το 2010
Όταν ο Ferran Adrià ανακοίνωσε το 2011 ότι θα έκλεινε το El Bulli για πάντα, ο κόσμος των τροφίμων παρέλυσε. Το πρωτοποριακό του εστιατόριο, που βρίσκεται στο Roses της Ισπανίας, είχε αλλάξει τη μελλοντική πορεία της γαστρονομίας, γέννησε επαναστατικές τεχνικές όπως αφρούς και σφαιροποίηση, δημιουργώντας πιάτα που πυροδότησαν πολλές αντιγραφές, όπως η περίφημη υγρή ελιά.
Μαζί με τον αδερφό του Albert, τον σεφ ζαχαροπλαστικής, ο Adrià έγινε θρύλος του κόσμου της μαγειρικής, η άνοδος της φήμης του συμπίπτει με τη σταδιακή αναγνώριση της Ισπανίας ως παγκόσμιας γαστρονομικής δύναμης για να ανταγωνιστεί τη Γαλλία. Το El Bulli έγινε σχολείο για Ισπανούς σεφ όπως η Joan Roca και ο Andoni Luis Aduriz, καθώς και για σεφ από όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων ο Gaggan Anand και ο Massimo Bottura, μεταξύ πολλών άλλων. Αλλά ο Adrià δεν προοριζόταν πάντα για το μεγαλείο της κουζίνας – στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ήθελε καν να γίνει σεφ. Στα 18 του χρόνια, βρήκε δουλειά, να ποτίζει γλάστρες για να χρηματοδοτήσει ένα καλοκαίρι ξέφρενων πάρτυ στην Ίμπιζα και αργότερα εργάστηκε ως μάγειρας κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του. Όταν πήγε στο El Bulli το 1983 για ένα μηνά πρακτικής το εστιατόριο είχε ήδη δύο αστέρια Michelin.
Τρία χρόνια αργότερα, και σε ηλικία 22 ετών, ο Φεράν άρχισε να δουλεύει ως μάγειρας στην κουζίνα του El Bulli και μέσα σε μόλις δεκαοχτώ μήνες έγινε ο επικεφαλής σεφ. Άρχισε να πειραματίζεται με την πρωτοποριακή κουζίνα, ξεκινώντας πρωτοποριακά πιάτα όπως ο αστακός gazpacho και αργότερα δημιουργώντας τον πρώτο αφρό. Το 1998, το El Bulli έγινε το πρώτο εστιατόριο που μοιράστηκε όλες τις συνταγές του και το 2002 στέφθηκε το Νο. 1 στην λίστα των 50 καλύτερων εστιατορίων του κόσμου.
Προχώρησε στην κορυφή της κατάταξης ακόμη τέσσερις φορές το 2006, 2007, 2008 και 2009 – 5 φορές συνολικά, ένα ρεκόρ που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα. O Adrià μπορεί να είναι το πιο γνωστό του όνομα, αλλά το El Bulli δεν ήταν σόλο έργο. Οι συνεργάτες του, ο Albert και ο αείμνηστος Juli Soler, ήταν θεμελιώδεις για την επιτυχία της, όπως και τα 2.500 μέλη του προσωπικού που απαρτίζουν την «οικογένεια» του El Bulli κατά τη διάρκεια των 25 και πλέον ετών της θητείας του Adrià. Όταν το El Bulli έδωσε την τελευταια του παράσταση τον Ιούλιο του 2011, χαιρετίστηκε ως το τέλος μιας εποχής. Ακολούθησε το Ίδρυμα El Bulli, το οποίο προάγει τη γαστρονομική εκπαίδευση και το 2020 θα ανοίξει ένα εργαστήριο τροφίμων που μετατράπηκε σε μουσείο. Το El Bulli δεν επέστρεψε ποτέ σε μορφή εστιατορίου, αλλά, μέσα από αμέτρητα εστιατόρια σε όλο τον κόσμο των οποίων οι σεφ ενέπνευσε, η κληρονομιά του ζει.
Παρακολουθήστε βίντεο με συνέντευξη του Adrià:
Noma (original location)
Copenhagen, Denmark
Ψηφίστηκε το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου το 2010, 2011, 2012 και 2014 Κέρδισε το βραβείο Highest Climber Award το 2007.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον μαγειρικό κόσμο χωρίς Noma. Όταν άνοιξε το 2003, η ιδέα ήταν να αμφισβητήσει την γαστρονομία του Παλαιού Κόσμου και να αποθεώσει τα σκανδιναβικά υλικά. Το επόμενο έτος, η Νέα Σκανδιναβική Κουζίνα γεννήθηκε με έμφαση στην απλότητα, τη φρεσκάδα και την εποχικότητα. Η ιδέα του μαγειρέματος σύμφωνα με την εποχή είναι πλέον τόσο κοινή σε όλο τον κόσμο, αλλά τότε ο 25χρονος σεφ Ρενέ Ρεντζιπί και ο εστιατοριακός Κλάους Μέιερ επρόκειτο να αλλάξουν τα πάντα.
Μέσα σε ένα χρόνο από το άνοιγμα του Noma, ο Redzepi είχε κερδίσει την αυτοπεποίθηση να απομακρυνθεί από αυτό που είχε μάθει από άλλα εστιατόρια υψηλού επιπέδου, όπως το El Bulli και το The French Laundry. Ήθελε να δείξει στον κόσμο ότι ήταν δυνατό να δημιουργηθεί κάτι εξαιρετικό χωρίς φουά γκρα ή χαβιάρι, και ότι τα σκανδιναβικά συστατικά όπως το συκώτι γάδου και το τραγανό γάλα θα μπορούσαν να είναι εξίσου ξεχωριστά. Το εστιατόριο που στεγάζεται σε μια αποθήκη προκυμαίας στη γειτονιά Christianshavn της Κοπεγχάγης σύντομα κέρδισε καλές κριτικές, κάνοντας το ντεμπούτο του στα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου στο No.33 το 2006 και κέρδισε το Νο 1 θέση τέσσερις φορές από το 2010 έως το 2014 – ένα ρεκόρ που ξεπέρασε μόνο το Ελ Μπουλί.
Το όνομα του Noma δεν προήλθε μόνο από το στιλ της κουζίνας του. Ήρθε επίσης να αντιπροσωπεύει ένα σκανδιναβικό στιλ και διακόσμηση που διέθετε λευκά τραπεζομάντιλα, ασημένια μαχαιροπήρουνα και υπερβολικά επίσημη υπηρεσία αντί για ξύλινα τραπέζια και ανεκπαίδευτο προσωπικό. Ο Redzepi πρωτοστάτησε στην πρακτική του να κάνουν οι σεφ τους σερβιτόρους, να διασχίζουν την τραπεζαρία και να εξυπηρετούν τους ίδιους τους επισκέπτες. Πίστευε ότι αν ένας σεφ σέρβιρε το πιάτο του, θα βοηθούσε να κατανοήσουν το πραγματικό σημείο των πιάτων όπως η κομψή Flower Pie. Μετά από περισσότερο από μια δεκαετία Noma, ο Redzepi ένιωθε ότι η ρουτίνα σκότωνε τη δημιουργικότητά του, οπότε αποφάσισε να κλείσει το εστιατόριο για πάντα – να «τολμήσει ξανά να αποτύχει».
Το έκλεισε στο τέλος του 2016 και σύντομα μετέφερε ολόκληρη την ομάδα του στο Tulum του Μεξικού, για ένα pop-up που ακολούθησε παρόμοια στο Τόκιο και το Σίδνεϊ. Τελικά αποκάλυψε ένα νέο Noma τον Φεβρουάριο του 2018 σε διαφορετική τοποθεσία με το δικό του αγρόκτημα και τρία εντελώς διαφορετικά εποχιακά μενού. Το νέο εστιατόριο κάνει το ντεμπούτο του στο Νο.2 στα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου 2019 και αναμφίβολα θα συνεχίσει να κερδίζει βραβεία, αλλά ο προκάτοχός του άλλαξε για πάντα τη διαδρομή της γαστρονομικής ιστορίας.
Παρακολουθήστε βίντεο με συνέντευξη του Redzepi:
The French Laundry
Yountville, USA
Ψηφίστηκε το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου το 2003, 2004 Ο Thomas Keller κέρδισε το βραβείο The Diners Club Lifetime Achievement το 2012
Ο Τόμας Κέλερ έχει εμπνεύσει πολλούς από τους σημερινούς επιτυχημένους σεφ στις Η.Π.Α, θα μπορούσες να του δώσεις τον τίτλο του μαγειρικού μέντορα της Αμερικής. Έχει επηρεάσει τον γαστρονομικό κόσμο με μυριάδες τρόπους: ως ένας από τους πρώτους οπαδούς των τοπικών, βιώσιμων συστατικών, ως εκσυγχρονιστής της γαλλικής κουζίνας και ως ο κύριος εμπνευστής της ισορροπίας μεταξύ κλασικού και σύγχρονου, γαλλικού και αμερικανικού, εκλεπτυσμένου.
Στο The French Laundry, κατάφερε να καθορίσει την καριέρα του και ό, τι αντιπροσωπεύει. Όταν άνοιξε για πρώτη φορά το εστιατόριο, ο Κέλερ επέκτεινε τον μικρό κήπο της κουζίνας του σε έναν καταπράσινο κήπο τριών στρεμμάτων . Πιο πρόσφατα, υποβλήθηκε σε ανακαίνιση ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων, εμπνευσμένη από το Λούβρο, και απέκτησε μια λευκή οροφή που έχει σχεδιαστεί για να μιμείται ένα τραπεζομάντιλο, με πολλά στοιχεία αφιερωμένα στη βιωσιμότητα.
Παρά τη συνεχή εξέλιξή του, το εστιατόριο παρέμεινε πάντα πιστό στις κλασικές του αξίες, ,τα εκλεκτά πιάτα από την Κίνα και τα πιάτα όπως ο αστακός με βούτυρο. Ένα από τα κλασικά που δεν έχει αφήσει ποτέ το μενού είναι ο μικροσκοπικός κώνος γεμάτος με μια κουταλιά δροσερού τάρταρ σολομού που καλωσορίζει κάθε επισκέπτη κατά την άφιξη του στο εστιατόριο. Είναι ένα μάθημα που ενσαρκώνει την προσέγγιση του Keller περισσότερο από κάθε άλλο, και ο σεφ λέει ότι η εμπειρία του κώνου παγωτού με μια γουλιά σαμπάνιας κάνει τους επισκέπτες να νιώθουν άνετα. Χρησιμεύει ως σημείο εισόδου σε μια γεύση από καλλιτεχνικά εκλεπτυσμένα πιάτα, όπως σοταρισμένο φιλέτο ιαπωνικών μέσων bluenose και μια έκδοση από mac και τυρί με μακαρόνια και τρούφες Périgord.
Ήταν 10 χρόνια μετά το άνοιγμα του The French Laundry το 1994 που ο Keller δημιούργησε τον ομόλογό του στη Νέα Υόρκη, Per Se. Από το λανσάρισμα της έκδοσης του οδηγού Michelin στη Νέα Υόρκη το 2006, και τα δύο εστιατόρια έχουν κατακτήσει τα τρία διάσημα αστέρια, καθιστώντας τον Keller ως τον μοναδικό αμερικανό σεφ που κέρδισε τη διάκριση για δύο εστιατόρια. Σύμφωνα με τα άψογα πρότυπα, την ακλόνητη συνοχή και το άψογο φαγητό, το The French Laundry εξακολουθεί να είναι τόσο δημοφιλές μετά από ένα τέταρτο του αιώνα – και σίγουρα θα παραμείνει κλασικό για πολλά ακόμη χρόνια.
El Celler de Can Roca
Girona, Spain
Ψηφίστηκε το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου το 2013 και το 2015 Κέρδισε το βραβείο Art of Hospitality το 2017 Ο Τζόρντι Ρόκα κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Σεφ Ζαχαροπλαστικής του 2014
Εάν η τέλεια οικογενειακή επιχείρηση θα μπορούσε να οριστεί σε μορφή εστιατορίου, θα ήταν το El Celler de Can Roca. Διευθύνεται από τρία αδέλφια με τρία διαφορετικά αλλά ισότιμα ταλέντα – Joan, ο σεφ. Josep, ο σομελιέ και τον Jordi, τον σεφ ζαχαροπλαστικής – δεν είναι μόνο ένα εστιατόριο που σερβίρει φαγητό και κρασί παγκόσμιας κλάσης παράλληλα με εξαιρετικές υπηρεσίες, αλλά είναι ένα μέρος τόσο φιλόξενο που θα μπορούσε να σας κανει να αισθάνεστε σαν να είναι και το σαλόνι του σπιτιού. Προσθέστε σε αυτήν την επιρροή των γονέων των αδελφών και το γεγονός ότι η μητέρα τους, Montserrat Fontané, εξακολουθεί να μαγειρεύει τα γεύματα του προσωπικού κάθε μέρα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για οικογενειακή προσπάθεια όπως καμία άλλη.
Η απεικόνιση αυτών των οικογενειακών αξιών μεγαλώνει στο μπαρ, σε μια εικονική πορεία που σερβίρεται σε ένα χαρτόνι από την ταβέρνα που οι γονείς τους εξακολουθούν να τρέχουν μέχρι σήμερα, φωτογραφίες με εικόνες των αδελφών και σνακ που αντιπροσωπεύουν την παιδική τους ηλικία. Εάν αυτό το μάθημα απεικονίζει τις προηγούμενες ζωές τους, ο Κόσμος είναι ένα βρώσιμο ταξίδι στα ταξίδια που έχουν κάνει οι αδελφοί μαζί ως ενήλικες, επηρεασμένα από τη Σιγκαπούρη, το Μεξικό και όχι μόνο.
Είναι αναμφίβολα η αρμονία μεταξύ των αδελφών και των ατομικών ταλέντων τους που οδήγησε τον El Celler de Can Roca στο Νο. 1 στα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου το 2013 και το 2015. Είναι η εξαιρετική αφοσίωση που ο μεσαίος αδελφός Josep πρέπει να δημιουργήσει σπιτικά ποτά και να επιλέξει από την εκτεταμένη συλλογή του 60.000 κρασιών για τους πελάτες. Είναι η επίπονη προσέγγιση του νεότερου αδελφού του Τζόρντι για σοκολάτα και επιδόρπια όπως το Whisky à la pie. Και είναι η μεγαλύτερη ικανότητα του Joan να καθοδηγεί τα αδέρφια του δημιουργώντας ένα παγκόσμιο μενού.
Εμπνευσμένη από τη γιαγιά τους Angeleta, ο 22χρονος Joan και ο 20χρονος Josep άνοιξαν το El Celler de Can Roca στην αρχική του θέση το 1986. Ο Τζόρντι εντάχθηκε το 1999 και το εστιατόριο μετακόμισε στην τρέχουσα τοποθεσία του το 2007. Αλλά μετά από περισσότερο από τρεις δεκαετίες, οι αδελφοί Roca δεν στηρίζονται στις δάφνες τους, εφαρμόζοντας μέτρα για να παρέχουν μια καλύτερη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής για το προσωπικό, διατηρώντας τα πράγματα φρέσκα με ταξίδια για να ανακαλύψουν νέα συστατικά και να εργαστούν σε ξεχωριστά έργα χωρίς να παραβλέψουν την κύρια εστίασή τους. Τώρα ο γιος του Joan, Marc και ο γιος του Josep, Martí, επέλεξαν το μαγείρεμα για την καριέρα τους – σίγουρα ένα σημάδι ότι θα συνεχιστεί ο οικογενειακός θρύλος.
Παρακολουθήστε βίντεο με συνέντευξη του σεφ Joan Roca:
Osteria Francescana
Modena, Italy
Ψηφίστηκε το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου το 2016 και το 2018 Κέρδισε το υψηλότερο βραβείο συμμετοχής το 2009 στο Νο.13 Ο Massimo Bottura κέρδισε το Βραβείο Chefs Choice Choice το 2011
Ωχ! Έριξα την τάρτα λεμόνι. Πέντε ηλικίες του Παρμιζιάνο Ρέτζιανο. Το τραγανό μέρος του Lasagna. Τι κοινό έχουν αυτά τα τρία πιάτα; Η απάντηση είναι μια ιστορία, γιατί το καθένα είναι η δημιουργία του Massimo Bottura, του σεφ που μετέτρεψε την αφήγηση σε μια βρώσιμη μορφή τέχνης στο εστιατόριο του Osteria Francescana.
Πάρτε, για παράδειγμα, το τραγανό μέρος του Lasagna. Εμπνευσμένη από τη συνήθεια κάθε ιταλού παιδιού να κλέβει το καλύτερο κομμάτι του Κυριακάτικου γεύματος, αυτο το εκλεκτό πιάτο αποτελείται από ένα φύλλο τραγανών, τρίχρωμον ζυμαρικών ισορροπημένων σε ένα τεμαχισμένο πανί κρέατος και ευάερο μπεσαμέλ, διατεταγμένο σε μια σύνθεση που φαίνεται ότι πρόκειται να φύγει. Κάθε πιάτο έχει μια ιστορία συνδεδεμένη, ξεδιπλώνεται κατά τη διάρκεια πολλών δαγκωμάτων ή προορίζεται να προκαλέσει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Για την Μποτούρα, έχει να κάνει με την εξερεύνηση των παραδόσεων, διηγώντας ιστορίες για την ιταλική ζωή μέσω των γεύσεων.
Συμπληρώνοντας τη στοχαστική του κουζίνα, μια γκαλερί εστιατόριο-cum-art που φιλοξενεί σύγχρονα έργα τέχνης, ένα άλλο πάθος του Bottura και της Αμερικανής συζύγου του, Lara Gilmore. Στη συνέχεια, υπάρχει η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση σε μια σειρά από άνετα δωμάτια και την απαράμιλλη ζεστασιά της ιταλικής φιλοξενίας. Αυτός ο νικηφόρος συνδυασμός οδήγησε την Osteria Francescana στην 1η θέση στα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου το 2016 και το 2018, αλλά θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Στα χρόνια μετά το άνοιγμα το 1995, το εστιατόριο σχεδόν έκλεισε, καθώς οι συντηρητικοί ντόπιοι ήταν επιφυλακτική στην παραδοσιακή προσέγγιση του Μποτούρα για την ιταλική κουζίνα. Ευτυχώς, επέμεινε.
The Fat Duck
Bray, UK
Ψηφίστηκε το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου το 2005 Ο Heston Blumenthal κέρδισε το βραβείο Lifetime Achievement The Diners Club το 2017 Το Fat Duck κέρδισε το υψηλότερο βραβείο εισόδου το 2004 στο Νο. 2
Το πρώτο εστιατόριο που αξιοποιεί τις γαστρονομικές δυνατότητες υγρού αζώτου είναι μια άξια προσθήκη στην λιστα Best of The Best των εστιατορίων . Ο σεφ του, Heston Blumenthal, ήταν πρώτος που υιοθέτησε την μαγειρική sous vide και ο άνθρωπος που ανέπτυξε δημιουργίες όπως σαλιγκάρι κουάκερ, παγωτό μπέικον και αυγό και τα πλέον διάσημα τριπλά μαγειρεμένα πατατάκια.
Έχει φέρει στον κόσμο πολλά γαστρονομικά θαύματα και δεν θα μπορούσε να το κάνει χωρίς την κύρια σκηνή για την εκκεντρική του παράσταση: The Fat Duck. Το ήσυχο χωριό Bray, μια ώρα με το αυτοκίνητο από το Λονδίνο, δεν ήταν γνωστό για πολύ πριν προσγειωθεί στον γαστρονομικό παγκόσμιο χάρτη με την άφιξη του The Fat Duck το 1995. Ο ίδιος ο Blumenthal ήταν παντελώς άγνωστος: ο αυτοδίδακτος σεφ έμαθε κλασικά γαλλικά πιάτα μαγειρεύοντας ενώ εργαζόταν ως πιστωτικός ελεγκτής και repo man, και δεν έχει εργαστεί ποτέ στην κουζίνα κάποιου άλλου εστιατόριού. Ωστόσο, η ναυαρχίδα του ψηφίστηκε ως το Καλύτερο Εστιατόριο του Κόσμου το 2005.
Η μοριακή γαστρονομία είναι ίσως ο όρος που συνηθέστερα συνδέεται με τον Blumenthal, αλλά το όραμά του για το τι σημαίνει είναι περισσότερο για την επιστήμη της μαγειρικής, παρά για τους δοκιμαστικούς σωλήνες. Προτιμά να μιλά για πολύ-αισθητήρια στο μαγείρεμα, το ρόλο που παίζει η ακοή, η μυρωδιά, η όραση και το άγγιγμα στην απόλαυση του φαγητού . Ορίζοντας αυτό το στιλ είναι το Sound of the Sea, ένα πιάτο που έκανε το ντεμπούτο του το 2007 και τώρα έρχεται με τη μορφή θαλασσινών και βρώσιμης άμμου που μοιάζει με την παραλία και σερβίρεται με iPod σε ένα κέλυφος που παίζει ήχους γλάρων και ωκεανών.
Ο Blumenthal είναι ένας συνεχής εφευρέτης. Η προσπάθειά του για ατελείωτο πειραματισμό ήταν μέρος του λόγου που έκλεισε προσωρινά το The Fat Duck μετά από 20 χρόνια, γεμίζοντας το κενό έξι μηνών με ένα pop-up στη Μελβούρνη πριν ξανανοίξει το 2015. Η ανακαίνιση του 16ου αιώνα, κόστισε 2,5 εκατομμύρια λίρες και περιλάμβανε μια πολύ μεγαλύτερη κουζίνα. Περαιτέρω αλλαγές ακολούθησαν το 2018 όταν ο εκτελεστικός σεφ Jonny Lake έφυγε μετά από 12 χρόνια, αλλά η απαράμιλλη κουζίνα του Blumenthal ζει μέσω του επικεφαλής σεφ Edward Cooke και του εκτελεστικού σεφ του γκρουπ, Ashley Palmer-Watts. Σχεδόν 25 χρόνια μετά το άνοιγμά του, το Fat Duck παραμένει ένα από τα πιο σημαντικά εστιατόρια στον κόσμο.
Eleven Madison Park
New York, USA
Ψηφίστηκε το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου το 2017 Κέρδισε το εναρκτήριο βραβείο Art of Hospitality το 2016 Ο Daniel Humm κέρδισε το βραβείο Chefs Choice Choice το 2015
Το έντεκα μπορεί να είναι απλώς ο τυχερός αριθμός για τον Will Guidara και τον Daniel Humm. Πέντε χρόνια μετά τη λειτουργία του Eleven Madison Park, το 2011 το αγόρασαν από την Union Square Hospitality, το συγκρότημα που ανήκε στον εστιάτορα Danny Meyer, ο οποίος τους είχε παρουσιάσει το 2006. Έντεκα χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση, το εστιατόριο στέφθηκε επιτέλους στο Νο. 1. στα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου το 2017. Την ίδια χρονιά, οι Humm και Guidara υπέγραψαν μια νέα 20ετή μίσθωση στο 11 Madison Square, γιορτάζοντας με ένα μενού 11 πιάτων από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σεφ Humm πριν κλείσει το εστιατόριο για μια εκτεταμένη ανανέωση.
Όμως, η επιτυχία του Eleven Madison Park δεν έχει καμία σχέση με την τύχη και οφείλεται με τον γάμο των ίσων μεταξύ κουζίνας και τραπεζαρίας, Humm και Guidara. Μια συνεργασία σαν τη δική τους είναι σπάνιο πράγμα στον κόσμο των εστιατορίων, με τους αντίστοιχους τομείς τους να έχουν το ίδιο βάρος και την εξέχουσα θέση στην κατάσταση και στη λήψη αποφάσεων. Ο Humm δεν θα σερβίρει ποτέ ένα πιάτο που δεν του αρέσει στον Guidara και η εμπορική τους προσέγγιση για την απόλαυση των γευμάτων με τις εκπληκτικές εκπλήξεις είναι μια κοινή προσπάθεια. Όλα εδώ ακολουθούν το αγαπημένο ρητό του ντουέτου και το γενικό όνομα της εταιρείας: «Κάντε το ωραίο».
Το εστιατόριο έκανε το όνομά του με το νεοκλασικό στυλ και τις εμβληματικές δημιουργίες του, όπως ψητή πάπια με μέλι και λεβάντα, ή τα παιχνιδιάρικα ασπρόμαυρα μπισκότα που συμβολίζουν τη Νέα Υόρκη. Η ομαλή λειτουργία της τραπεζαρίας Art Deco από τον Guidara επικεντρώθηκε γύρω από θεατρικά τραπέζια, όπως η αφαίρεση του λαιμού ενός μπουκαλιού με ζεστές λαβίδες, ή η παράδοση μιας απόλαυσης εκτός μενού με βάση μια ακουστική συνομιλία. Αλλά το 2016 μείωσε την ποσότητα των αλληλεπιδράσεων στο τραπέζι και μείωσε το μενού δοκιμών σε μόλις οκτώ έως 10, επειδή ήθελαν κάθε πιάτο να είναι αξέχαστο. Μετά την ανακαίνιση, η τραπεζαρία είναι πιο μίνιμαλ και το μενού είναι πιο μινιμαλιστικό από ποτέ, αλλά το εστιατόριο δεν έχει χάσει καμία από τις κλασικές του εκπτώσεις – στην πραγματικότητα, αυτό το διαχρονικό εστιατόριο της Νέας Υόρκης φαίνεται να είναι αγαπημένο για πολύ κόσμο .
Παρακολουθήστε βίντεο με συνέντευξη του Humm:
Γιώργος. Π
Ακολουθήστε το filoxenianews.gr στο Google News
